Έτσι για το έθιμο, για το καλό...
Ένα απόσπασμα από "Το κέρμα", σελίδα 195, για την γλυκά επικίνδυνη αυτή συνήθεια...
"Το δρόμο για το καζίνο στο Λουτράκι, μου τον έδειξε κι’ αυτόν ο Στράτος. Δειλά την πρώτη φορά, διστακτικά. Πιο θαρραλέα καθώς η συχνότητα των επισκέψεων αύξανε, αφέθηκα στη σαγήνη του τζόγου. Θυμήθηκα ξανά, μετά τα φοιτητικά χρόνια, ένιωσα ξανά, την ένταση και την αδρεναλίνη να πλημυρίζει το σώμα μου. Πώς να ελέγξεις το πάθος! Αν δε βάλλεις όρια και δεν προσπαθείς συνέχεια να τα τηρείς, είσαι χαμένος, υλικά και ψυχικά.
Αφιερώθηκα στη ρουλέτα, σ’ αυτό το παιχνίδι του διαβόλου. Στην μπίλια, που κάθε φορά που γυρνά αντίθετα από τα νούμερα στο ταμπλό, σε παρασύρει στον τρελό χορό της, μέχρι να καθίσει στον αριθμό που θα σε στείλει στα ουράνια ή τα τάρταρα. Μετά από αρκετή μελέτη και ανάλυση της ψυχολογίας των παικτών γύρω από το τραπέζι, κατέληξα σε ορισμένες αρχές που ελάχιστες φορές παραβίασα. Ίσως αυτό να με έσωσε. Τα χρήματα που έπαιζα ήταν πάντα συγκεκριμένα, όσα είχα διαθέσιμα και στην τσέπη μου, ποτέ με δανεικά. Κάποιες φορές κέρδιζα, τις περισσότερες έχανα, όπως όλοι. Στην τελική σούμα, αυτά που μου έλειπαν ήταν ευτυχώς μικρά σχετικά ποσά, που άντεχα να χάσω και τα έξοδα από το πηγαινέλα στο Λουτράκι. Αν υπάρχει μυστικό, είναι να βρίσκεις τη δύναμη να σταματάς και να φεύγεις όταν κερδίζεις, να μη συνεχίζεις ποντάροντας στη συνεχή εύνοια της τύχης. Όταν χάνεις, κάποια στιγμή αν δε σταματήσεις και ελπίζεις να ρεφάρεις, το πιθανότερο είναι να χάσεις και αυτά που δεν έχεις. Δύσκολο αυτά να τηρηθούν, γι’ αυτό είναι ωραίος και καταστροφικός ο τζόγος.
Έτσι λοιπόν, προστέθηκε στο πρόγραμμα η επίσκεψη στο «ναό» του τζόγου μια δυο φορές τη βδομάδα και όσο τα παιδιά μεγάλωναν εύρισκε ευκαιρία και η Δήμητρα να με ακολουθεί. Στην αρχή για βόλτα, μετά το’ ριξε στο μπλακ τζακ και στα «μηχανάκια», τους κουλοχέρηδες. Αντί να πηγαίνουμε κάπου αλλού, κανα θέατρο, καμιά εκδήλωση, με φίλους, τρέχαμε να συναντήσουμε την πράσινη τσόχα. Τι ήταν αυτό που μας πήγαινε εκεί και όχι σε τόσα άλλα μέρη που θα μπορούσαμε να περάσουμε όμορφα, ήσυχα, να χαρούμε, να γελάσουμε, να μάθουμε, να γεμίσουμε την ψυχή μας, να απολαύσουμε τη φύση, να κουβεντιάσουμε και να έρθουμε πιο κοντά; Τι μας οδηγούσε στη χρυσή φυλακή χωρίς παράθυρα; Μήπως τελικά τα είχαμε βαρεθεί όλα αυτά; Καλά ήταν, μα στον εσωτερικό κόσμο κατέληγαν. Μήπως είχαμε ανάγκη να φύγουμε απ’ αυτόν; Έστω για λίγο και κάποιες φορές περισσότερο; Μόνο στο τυχερό παιχνίδι τα αφήνεις όλα στην άκρη. Δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο, μόνο αυτό. Η επίκληση της τύχης, η ικανότητα, ο υπολογισμός, η ελπίδα, η απογοήτευση στην ήττα και η χαρά και η αυτοεκτίμηση που φουντώνει στη νίκη την προσωρινή. Στο καζίνο οι συνταξιούχοι, καθημερινοί θαμώνες, περνούν εκεί τη μοναξιά τους και οι έξυπνοι που πάνε να γίνουν πλούσιοι, διάφοροι νταραβεριτζήδες, οι άρρωστοι τζογαδόροι, οι μοναχικοί και όσοι βασανιστικά αποθέτουν και το τελευταίο νόμισμα που διαθέτουν με κατάρες στην κακή τους τύχη. Κι εμείς, για να ξεχνιόμαστε μάλλον, ρισκάροντας να παρασυρθούμε. Το παιχνίδι πάντα κερδίζει."
Μάνος Περράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου