Ο Νίκος έφυγε... Στο φίλο Νίκο Φούντα...

Με το Νίκο στο Αρκάδι, 1968

Τον πάλεψε πάνω από δυο χρόνια με δυο χειρουργεία και θεραπείες, στην άνιση μάχη μαζί του και σήμερα έφυγε...

Γνωριστήκαμε την Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 1965, όταν πήγαμε την ίδια μέρα στο Τρίτο Γυμνάσιο Αρρένων στους Αμπελοκήπους, απέναντι από το Μαιευτήριο "Έλενα", δίπλα στο Αναμορφωτήριο Θηλέων και το γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Παιδιά της επαρχίας που βρεθήκαμε εκεί για να προετοιμαστούμε για ένα καλύτερο μέλλον, να σπουδάσουμε, ο Νίκος από τα Παλιάμπελλα της Βόνιτσας, εγώ από τ' Ανάπλι.


Δεν ήταν μόνο η σύμπτωση, να γνωριστούμε την πρώτη στιγμή στο νέο μας σχολείο για να ταιριάξουμε, ήταν εκείνη η περίεργη χημεία που κάνει δυο ανθρώπους να γίνονται φίλοι, αδέλφια, χωρίς όρους και όρια, με αδιάφορο το πού και το πώς... Ναι, εκείνο ήταν...

Δύσκολα χρόνια, μα και τόσο όμορφα, μπορεί η ομορφιά να ξεπηδούσε από το δέσιμο της παρέας, τα κοινά μας όνειρα, τα πιστεύω, τα ξενύχτια, το τραγούδι, το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, από όπου και αν ερχόταν, έμελλε να μείνει για πάντα στις σχέσεις μας.

Κοφτερό μυαλό ο Νίκος, αστραφτερό βλέμμα και ένα χαμόγελο που δεν ήξερες τι κρύβει, μόνο Μαθηματικός θα μπορούσε να γίνει, και έγινε.

Μεγάλος ταβλαδόρος, άχαστος, γερό ποτήρι, ακατάβλητος, χαρτοπαίχτης ολκής, δεν του έπαιρνες παρτίδα στην ξερή, τη δηλωτή και την πρέφα.

Γύρισε στα μέρη του μετά τις σπουδές, εγκαταστάθηκε στη Βόνιτσα μαζί με τη Φανή, την παντοτινή αγάπη του, διορίστηκε καθηγητής και η Φανή δούλεψε εκεί σαν Αρχιτέκτονας.

Ασχολήθηκαν ενεργά με την πολιτική, όπως συνέχεια από τα φοιτητικά τους χρόνια και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Φανή ήταν υποψήφια Δήμαρχος και Βουλευτής και ο Νίκος έγινε Αντιδήμαρχος και Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου.

Εξαιρετικά και τα παιδιά τους, η Νίκη, Αρχιτέκτονας και πρώην Βουλευτής της ανεξάρτητης τότε ΔΗΜΑΡ, η Ντίνα Οικονομολόγος και ο μικρότερος Νώντας, Γιατρός.

Ένας κύκλος ζωής γεμάτος, σύντομος λίγο, μα τόσο πολύ ενδιαφέρον.

Ξεκινώντας άλλα ήθελα να γράψω, δε μου βγαίνουν στο χαρτί τα αισθήματα που θέλω να εκφράσω, ο πρώτος φίλος εκείνης της παρέας των συμμαθητών, που από τότε κρατήθηκε τόσο δεμένη, παρά τις αποστάσεις και τους διαφορετικούς δρόμους που ακολουθήσαμε, μας άφησε.

Νίκο, θα ζεις μαζί μας γιατί δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ φίλε μου...

Μάνος Περράκης