"Το κέρμα" είναι μια φανταστική ιστορία που περιέχει βιογραφικά στοιχεία και μερικές εικόνες που περιγράφονται όπως συνέβησαν και όπως τις έζησα.
Μια από αυτές έζησα σαν στρατιώτης στη Χαλκίδα:
...Το δευτεριάτικο πρωινό ταξίδι επιστροφής στη Χαλκίδα, ήταν διαφορετικό. Είχε κι άλλα πράγματα να σκεφτώ εκτός από χρώματα, Αυστριακούς και τον Παναγιώτη. Αυτό που σίγουρα δεν είχε, ήταν η σκηνοθεσία. Αυτή τριγύριζε στο μυαλό μου τα βράδια, όταν τα πίναμε παρέα με άλλους φαντάρους στα καπηλειά γύρω από το στρατόπεδο. Στο ένα τρώγαμε γόνο κουτσομούρας, «γενοκτονία» που φώναζε ο φίλος μου ο Θέμης, γεωπόνος από τη Λάρισα, καθώς ερχόταν σε γαβάθα φρεσκοτηγανισμένος.
Σε άλλο, πιο ταπεινό, καφενές και μικρό παντοπωλείο μαζί, τρώγαμε αυγά με πατάτες τηγανητές και λουκάνικα και στο «κοσμοπολίτικο», με τα κυδώνια που κρέμονταν στα ξύλινα δοκάρια, συκωταριά. Έρεε ασταμάτητα η ρετσίνα, το γλέντι, το τραγούδι, στα άκρα. Κάποια βράδια πηγαίναμε στην Αρτάκη κι άλλοτε, με προσοχή, στο «Μαύρο Γάτο», ένα μπαρ που είχε και γυναίκες. Πρόσωπα και εικόνες, αυθεντικό υλικό να το κάνεις ταινία.
Μια νύχτα, γυρίζοντας από την Αρτάκη, έξι μέσα σε μια παλιά BMW που είχε φέρει ο φίλος στο στρατό, Μιχάλης, από τη Γερμανία, του είπα να σταματήσει μόλις έπαιξε τη Δραπετσώνα στο κασετόφωνο. Κατεβήκαμε, ανοιχτές οι πόρτες και τα μεγάφωνα να τρίζουν. Ρίξαμε τη ζεμπεκιά μας στη μέση του δρόμου, με τις φόρμες αγγαρείας, σαν να ήμαστε στην πίστα του μεγαλύτερου μπουζουξίδικου της Αθήνας...
Η φωτογραφία βέβαια για του λόγου το αληθές και μια λεπτομέρεια που δεν τη γράφω στο βιβλίο:
Ο φίλος ο Μιχάλης από τη Γερμανία, είχε βάψει τη BMW μαύρη και μπροστά στη μάσκα, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, είχε σχεδιάσει τα σαγόνια του καρχαρία επηρεασμένος από την ταινία του Σπήλμπεργκ.
Αφιερωμένο στις "παλιοσειρές" και σε όσα όμορφα ζήσαμε εκεί σαν αδέλφια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου