Περί φιλίας απόσπασμα από "Το κέρμα"

... Γυρίζοντας στο σπίτι θυμήθηκα τα περασμένα Χριστούγεννα που είχα μια βδομάδα άδεια από το στρατό και ξαναβρέθηκα με φίλους και γνωστούς από το παρελθόν. 

Συναντήσεις και ψιλογλέντια, που όμως δεν είχαν τον αυθορμητισμό όπως τα παλιά. 

Θύμησες, αναπολήσεις, αλλά μέχρι εκεί, αυτό το δυνατό που είχαμε ζήσει και είχε σφραγίσει το κοινό μας χθες, είχε τελειώσει.

 Η απόσταση κι ο χρόνος βλέπεις, οι διαφορετικοί δρόμοι στη ζωή. 

Με τους περισσότερους: «άντε βρε, να τα ξαναπούμε, ποιος ξέρει πότε, ίσως του χρόνου». 

Και τι να πούμε ρε του χρόνου; Μνημόσυνα θα κάνουμε; Οι σχέσεις είναι ζωντανά πράγματα, ό,τι αξίζει στη ζωή. 

Έχουν κλάμα και γέλιο, στεναχώρια, λύπη, προβλήματα που τ’ αντιμετωπίζουμε μαζί, ξενύχτια και χαρές, ό,τι και να τύχει μια γροθιά, βοήθεια να ξεπεραστεί η αναποδιά και κοινή απόλαυση της καλής στιγμής.

Οι φιλίες χτίζονται με πόνο, αλήθεια και σεβασμό, προπαντός αντέχουν στο χρόνο. Δεν κρατιούνται με τα τηλέφωνα για τα χρόνια πολλά. 

Γι’ αυτό κι εγώ διάλεξα δυο τρεις, του Γιώργου, του Δημήτρη, του Στράτου και τις άλλες τις έριξα στην ανάμνηση της καλής πλευράς της ζωής, που δεν ξέρω αν τελικά το άξιζαν κιόλας, τουλάχιστον όλες...

Μάνος Περράκης