Στο δικό μας ΠΕΡΑΜΑ…

Σηκώθηκε, έσπρωξε την καρέκλα που καθόταν πίσω, παραμέρισε τις διπλανές και με δυο βήματα βρέθηκε στην πίστα. Έκανε μισό κύκλο μέχρι να πλησιάσει στον τραγουδιστή και κατέβασε το κεφάλι κάνοντας ελαφρά υπόκλιση, ευχαριστώντας την ορχήστρα, που «έπαιξε» την παραγγελιά του.

Συρτά τα βήματα, αντρίκια, στο βαρύ ζεϊμπέκικο,

Τα βάσανά μου ένα φορτίο
που τα πηγαίνω εδώ κι εκεί
άνθρωπο ψάχνω αλλά δε βρίσκω
το βάρος που ‘χω στη ψυχή να μοιραστεί...

Βροχή τα λουλούδια, δυο κοπελιές σταύρωσαν τα πόδια και κάθισαν αντικρυστά να χτυπούν παλαμάκια. Λίγη σημασία τους έδωσε, στο μικρό του ταξίδι θα πήγαινε μόνος...

Στα όρια... Απόσπασμα από "Το κέρμα"

Πλευρές της ζωής, μέσα από "Το κέρμα"...

Όλο το βράδυ το τηλέφωνο του Μιχάλη ήταν κλειστό. Δεν είχαμε επικοινωνήσει καθόλου από το μεσημέρι, που τον είχα δει στο εργοστάσιο. Δεν ανησύχησα, δεν υπήρχε και λόγος να πάει το μυαλό μου σε κάτι κακό. Με παραξένευε βέβαια, αλλά είπα να περιμένω. Είχα χαλαρώσει και έβλεπα τηλεόραση. Ήταν δυόμιση πια που χτύπησε το κινητό μου. Απόκρυψη και φωνή νεανική.

«Κύριε Ανέστη, συγγνώμη που σας ενοχλώ, πώς να σας το πω... Ο Μιχάλης είναι στα επείγοντα στον Ευαγγελισμό... Αλλά είναι καλά, μην ανησυχείτε!»

«Ποιος είσαι; Τι συνέβη στο Μιχάλη; Τι έπαθε;»

«Μάλλον ήπιε πολύ, δεν ξέρω...»

Όταν μαθητές Λυκείου πήγαμε στον Υπουργό Οικονομικών της Χούντας... Αφιερωμένο στα παιδιά του Λυκείου Αγίας Τριάδας...

Φλεβάρης 1968, η Χούντα δεν έχει χρονίσει ακόμη, εμείς, μαθητές δευτέρας Λυκείου του Τρίτου Αρρένων Αθηνών, αποφασίζουμε να πάμε οχταήμερη εκδρομή στην Κρήτη!

Το αποφασίσαμε μια κουβέντα ήταν, γιατί έπρεπε να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς στις εκδρομές που είχαν επιβληθεί, να πείσουμε τους γονείς μας να υπογράψουν δήλωση ότι μας αφήνουν να πάμε, να βρούμε καθηγητές συνοδούς, που να υπογράψουν και αυτοί ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη, να κανονίσουμε εισιτήρια του καραβιού, για τα πούλμαν στην Κρήτη, ξενοδοχεία σε τρεις πόλεις, το πρόγραμμα της εκδρομής και φυσικά να βρούμε και χρήματα για ένα τόσο μεγάλο και πολυήμερο ταξίδι.

Οι μισοί περίπου δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στα έξοδα, οι υπόλοιποι με δυσκολία, εκτός από δυο τρεις που δεν είχαν πρόβλημα.

Όταν λοιπόν τα βάλαμε κάτω και είδαμε τις δυσκολίες, είπαμε πως ή θα πάει όλη η τάξη ή δε θα πάει κανένας και αρχίσαμε να ψάχνουμε τρόπους που θα μαζεύαμε χρήματα.