Στη γωνία το κλασσικό μεγάλο καφενείο με εκατοντάδες θαμώνες για καφέ, τάβλι και χαρτί, μετά τα "Σάλωνα", σουβλατζίδικο, κυρίως καλαμάκι, κοτόπουλο και πατατάκι τηγανητό και μετά "Τα κανάρια" το εστιατόριο με το Ναυπλιώτη ιδιοκτήτη που τάισε γενιές κυρίως υπαλλήλων και φοιτητών, με την πλούσια ποικιλία και τις καταπληκτικές γεύσεις.
Από την άλλη μεριά δυο τρία καταστήματα και το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ του Παναγιωταράκου και πιο πέρα ένα από τα πρώτα υπόγεια Clubs της Αθήνας, ο θρυλικός CAZANOVAS.
Αυτά επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, προχωρώντας στην Έσλιν, αριστερά ήταν η Αθλητική Λέσχη Αμπελοκήπων, αμέσως μετά στο υπόγειο, το μπουζουκάδικο "Ανατολή" και λίγο πιο κει, το ίσως καλύτερο γύρος σουβλάκι της Αθήνας, τουλάχιστον το πιο γευστικό και πλούσιο, από τα χέρια του Ηπειρώτη "Θείου", όπως τον λέγαμε.
Αν βάλεις και τους κινηματογράφους πρώτης προβολής που συμπλήρωναν το τρίγωνο στο τέρμα των Αμπελοκήπων, αλλά και την παιδική χαρά με το γήπεδο μπάσκετ, είναι εύκολο να καταλάβεις ότι δε χρειαζόσουν κάτι περισσότερο, εν μέσω μάλιστα δικτατορίας, για να γεμίσεις με ξεγνοιασιά τις ελεύθερες ώρες που διέθετες...
Στα δεκαεπτά και δεκαοκτώ, αργότερα και στα είκοσι, το σημείο αναφοράς της περιοχής, για μένα και την παρέα μου ήταν η Αθλητική Λέσχη Αμπελοκήπων, μια τεράστια αίθουσα με μπιλιάρδα που λειτουργούσε από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ.
Τις περισσότερες ώρες της ημέρας, έπρεπε να περιμένεις αρκετά για να βρεις ελεύθερο τραπέζι, έτσι, παρακολουθώντας καλύτερους παίχτες από σένα μάθαινες καινούργια κόλπα και προσπαθούσες μετά να τα εφαρμόσεις για να πετύχεις τις δικές σου καραμπόλες.
Όλα τα τραπέζια, εκτός από ένα αμερικάνικο με τις τρύπες, ήταν για τρεις μπίλιες και ένα στο βάθος δεξιά της μεγάλης αίθουσας, ήταν ιδιαίτερα προσεγμένο, με άψογη τσόχα, τελείως ίσιες και ομαλές λαστιχένιες κόντρες, θερμαινόμενο μάρμαρο και εξαιρετικές στέκες που δεν επιτρεπόταν να τις πιάνει στα χέρια του όποιος όποιος...
Μάλιστα, κάθε Πέμπτη βράδυ, έρχονταν μεγάλοι παίχτες και συναγωνίζονταν σε εκείνο το τραπέζι, προς μεγάλη ευχαρίστηση των πολλών φίλων του μπιλιάρδου, που απολάμβαναν το ταλέντο τους.
Όπως έμπαινες στην αίθουσα, δεξιά σε ένα μικρό γκισέ, αμέτρητες ώρες βρισκόταν πάντα ο μπάρμπα Χαράλαμπος, απροσδιορίστου ηλικίας αλλά με τεράστιες αντοχές.
Σαν ερχόταν η ώρα να ξεκινήσεις το παιχνίδι σου, έλεγες ένα "Κόψε ώρα μπάρμπα Χαράλαμπε", αυτός κοίταζε το μεγάλο ρολόι στη μέση της αίθουσας, σημείωνε σε ένα τετράδιο και κουνούσε καταφατικά το κεφάλι δίνοντας σου το σύνθημα να αναμετρηθείς με τις μπίλιες.
Προ ημερών πέρασα από την οδό Έσλιν, πολλά έχουν αλλάξει, σχεδόν όλα, η Αθλητική Λέσχη Αμπελοκήπων βρίσκεται ακόμα εκεί, γερασμένη βέβαια, αγνώριστη εξωτερικά από το χρόνο, όμως η ταμπέλα της υπάρχει για να θυμίζει στους περαστικούς ότι κάποιες γενιές έζησαν ένα μέρος της νιότης τους εκεί, και δεν το μετάνιωσαν καθόλου...
Μάνος Περράκης
Η Αθλητική Λέσχη Αμπελοκήπων στην οδό Έσλιν σήμερα:
Η παιδική χαρά Αμπελοκήπων σήμερα, ίδια όπως και τότε, ατέλειωτες ώρες αγώνων μπάσκετ, ομηρικές μάχες, παιδιά που θέλαμε τη νίκη σε κάθε πρόκληση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου