Σελίδα 49
«Που λες, αδελφή, όταν έφτασα στο Παρίσι, έμεινα στην αρχή σε ένα δωμάτιο μιας πανσιόν επιπλωμένο με ένα κρεβάτι, ένα κομοδίνο, μια ντουλάπα και ένα τραπέζι με δυο καρέκλες. Το μπάνιο ήταν κοινόχρηστο για τέσσερα δωμάτια. Δεν είχε καθόλου ανέσεις, αλλά έμεινα εκεί γιατί ήταν φτηνό και κοντά στο κέντρο» ξανάρχισα, αφού πρώτα κατέβασα μια ξεγυρισμένη δόση ουίσκι από το ποτήρι που μου έφερε η Ελένη.
«Ξεκίνησα να πηγαίνω στις διευθύνσεις που είχα σημειωμένες σε ένα μπλοκ στο οποίο υπήρχαν όσα στοιχεία είχα συγκεντρώσει, όλες τις πληροφορίες που διάβαζα και άκουγα πριν φύγω από την Αθήνα. Συναντούσα παντού δυσπιστία, και λόγω ηλικίας, ήμουν ήδη εικοσιπέντε, αλλά και για το γεγονός ότι ήθελα να σπουδάσω σκηνοθεσία, με μόνα εφόδια τα καλούτσικα γαλλικά μου και τις πολλές ώρες στις σκοτεινές αίθουσες κινηματογράφων, τα οποία φυσικά και δεν ήταν αρκετά. Όπου υπήρξε ενδιαφέρον, αυτό συνοδευόταν και με πολύ υψηλά δίδακτρα. Δεν μπορούσα, όπως ξέρεις, να πληρώσω τόσα χρήματα που ζητούσαν. Θυμάσαι τη μάχη που έδωσα με τον πατέρα να τον πείσω, που μάλλον δεν πείστηκε ποτέ, μετά τη Θεσσαλονίκη, να δοκιμάσω αυτό που ήθελα και μάλιστα να μου καλύψει το κόστος της διαμονής μου στο Παρίσι. Φαντάσου να του ζητούσα και χρήματα επιπλέον, που μπορεί και να μην είχε. Εκείνος επέμενε τότε να μείνω εδώ και να δουλέψω σαν χημικός ξεκινώντας από τη δική του βιοτεχνία, που ήταν σίγουρη δουλειά. Έτσι, πιο έμπειρος, θα είχα όλο το χρόνο να αποφασίσω για το τι θα έκανα στη συνέχεια».
.............................................................................................................
Σελίδα 50
» Απογοητευμένος, λοιπόν, κάθισα μια μέρα σε ένα μικρό καφέ-μπαρ που ήταν κοντά στην πανσιόν και το είχα επισκεφτεί άλλη μια φορά. Με ζεστό χαμόγελο, η κοπέλα που σέρβιρε, με καλημέρισε και με ρώτησε τι θα ήθελα. Της ζήτησα έναν καφέ, με ευχαρίστησε, πήγε να τον φτιάξει και φέρνοντάς τον, μετά από λίγο, με ρώτησε αν είμαι ξένος. Όταν της είπα Έλληνας, έδειξε ενδιαφέρον. Θα καταλάβαινα το γιατί αργότερα. Ήπια τον καφέ, πλήρωσα και έφυγα χωρίς να πούμε κάτι περισσότερο. Το άλλο πρωί, περνώντας έξω από το καφέ-μπαρ, μόλις με είδε, με το ίδιο ζεστό χαμόγελο σαν αυτό της προηγούμενης ημέρας, μου είπε "bonjour" και κάνοντας κίνηση με το κεφάλι με κάλεσε να καθίσω. Δεν είχα και τίποτα σπουδαίο να κάνω, ούτε βιαζόμουνα για κάτι και έτσι κάθισα. Όταν στάθηκε μπροστά μου και περίμενε να της παραγγείλω, παρατηρώντας την συνειδητοποίησα ότι, αν και την είχα δει άλλες δυο φορές, δεν είχα προσέξει πόσο όμορφη ήταν.
» Να μη στα πολυλογώ, όπως άλλωστε ήδη σου είπα, η μικρή που τότε ούτε είκοσι δεν ήταν, σπούδαζε υποκριτική και έπαιζε σε κάποια θεατρική ομάδα που έδινε παραστάσεις σε διάφορα ιδρύματα, ήταν από μια περιοχή της Λυών και οι ιδιοκτήτες του καφέ, ένα ζευγάρι εξηντάρηδων, ήταν συγγενείς της μητέρας της. Οι σπουδές της περιείχαν, όπως ήταν φυσικό, και τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, γι’ αυτό και το ενδιαφέρον, όταν άκουσε ότι ήμουν Έλληνας. Ο έρωτας δεν ήταν κεραυνοβόλος, εξελίχθηκε με τον καιρό. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα σχεδόν κάθε μέρα μετά από εκείνο το πρωινό. Της είπα από την αρχή τις λεπτομέρειες της ζωής μου, για τις σπουδές μου στη Θεσσαλονίκη και τη θέλησή μου να σπουδάσω σκηνοθεσία κι εκείνη μου υποσχέθηκε να μου γνωρίσει το σκηνοθέτη που, όποτε είχε ελεύθερο χρόνο, τους βοηθούσε στη θεατρική τους ομάδα.
.............................................................................................................
Σελίδα 54
«Καταλαβαίνω. Και το Παρίσι είναι όπως ακούμε να το λένε; Μια πόλη μαγική;»
«Είναι. Στο Παρίσι όλα είναι διαφορετικά. Αισθάνεσαι την ελευθερία να βρίσκεται παντού. Στην επιστήμη, τον πολιτισμό, τις ιδέες, στα φιλοσοφικά ρεύματα, στον κάθε νεωτερισμό. Υπάρχει απόλυτος σεβασμός στα ατομικά δικαιώματα και τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Νέοι από όλο τον κόσμο πηγαίνουν εκεί για να σπουδάσουν, να μορφωθούν, να εκφράσουν τις αντιλήψεις τους, να ανοίξουν ορίζοντες στη σκέψη τους. Διαφορετικοί πολιτισμοί χωνεύονται στα πανεπιστήμια. Στους άπειρους χώρους εκδηλώσεων παρουσιάζονται όλες οι μορφές της τέχνης. Κλασσικές, σύγχρονες, πρωτοπορίας και προβληματισμού. Στα μουσεία βιώνεις το μεγαλείο του ανθρώπου και τα έργα του, σε κάθε εποχή της ύπαρξής του. Η φινέτσα, το καλό γούστο, τα μπιστρό και τα καφέ, η μόδα, το φαγητό και η ιδιαίτερη φιλοσοφία ζωής είναι τα χαρακτηριστικά του Παρισιού. Έχει όσα οι άλλες ξεχωριστές πόλεις της Ευρώπης και κάτι παραπάνω. Βέβαια και οι Γάλλοι δεν είναι τέλειοι, όπως και όλοι οι λαοί, όμως είναι τόσα αυτά που σου προσφέρει το Παρίσι, που εύκολα ξεχνάς τα αρνητικά.
» Για μένα, είναι το μέρος που πέρα από την καλλιτεχνική και πνευματική διέξοδο που μου πρόσφερε, μου έδωσε και τη δυνατότητα να ολοκληρώσω την άποψη που είχα για τη ζωή».
Μάνος Περράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου