Αποσπάσματα από "Το κέρμα"...
"Αν αυτή η γνωριμία με τον ελληνικό κινηματογράφο και τους ανθρώπους του, με έκαναν να τον αγαπήσω πραγματικά και ν’ αναγνωρίσω την αξία του, το ταξίδι με τρένο Αθήνα-Θεσσαλονίκη ήταν που με "έσπρωξε" να θέλω να πάω και ένα βήμα πιο πέρα. Να σκηνοθετήσω, χωρίς να ξέρω τίποτα από τεχνική, μια ιστορία με φόντο το ίδιο το ταξίδι και τις εναλλαγές των εικόνων που το συνοδεύουν.
Δεκάδες διαδρομές πηγαινέλα και κάθε φορά ανακάλυπτα κάτι που δεν είχα προσέξει τις προηγούμενες. Είναι τόσες οι αλλαγές στα τοπία και συγχρόνως μεγάλη η ταχύτητα πάνω στις ράγες, που είναι αδύνατο να προλάβεις να τα "φωτογραφήσεις" όλα. Το ανθρώπινο μάτι ώσπου να συγκεντρωθεί σε ένα σημείο έχει χάσει κάποιο άλλο, μπορεί και το πιο όμορφο. Από τα τούνελ και το άγριο πράσινο στον Μπράλο, τη γέφυρα της Παπαδιάς, τον απέραντο Θεσσαλικό κάμπο, τα Τέμπη, τον επιβλητικό Όλυμπο, το Λιτόχωρο, το μελαγχολικό σιδηροδρομικό σταθμό του Πλαταμώνα, τον Αξιό, μέχρι και τη μοναδική φιγούρα του ακίνητου σταθμάρχη να δείχνει την ελεύθερη γραμμή. Κάθε ταξίδι, κάθε διαδρομή, ποτέ δε μοιάζει με μια άλλη, ποτέ δεν είναι ίδια με μια άλλη."
.......................................................
"Σηκώθηκα, έπρεπε να προετοιμαστώ για να φύγω. Ανέβαλα τις σκέψεις, θα είχα χρόνο στο ταξίδι. Πήρα ταξί από το σπίτι για το Σταθμό Λαρίσης. Το τρένο ήρθε στην ώρα του. Ανέβηκα στο βαγόνι που ήταν η θέση μου. Τακτοποίησα τη βαλίτσα, το σακβουαγιάζ και τις τσάντες με τα δώρα και κάθισα αναπαυτικά στο κάθισμα μου. Το τρένο ξεκίνησε σφυρίζοντας. Χαμογέλασα και θυμήθηκα το γνώριμο ήχο από τις ρόδες καθώς γύριζαν πάνω στις ράγες και έπεφταν στα κενά τους. Τούκου τουκ...
«Τα εισιτήρια σας παρακαλώ...» αυστηρός ο ελεγκτής που μας πλησίασε."
.......................................................
"Το τρένο πήγαινε αργά μέχρι να βγει από την Αθήνα. Κάπως αύξησε ταχύτητα μετά τις Αχαρνές. Πήρα μια από τις τσάντες που είχα τα δώρα και έβγαλα την κάμερα. Αφού διάβασα τις οδηγίες χρήσης στο ενημερωτικό φυλλάδιο που τη συνόδευε, την άνοιξα και έβαλα τις ρυθμίσεις που ήθελα. Είχαμε περάσει τη Θήβα και τη Λειβαδιά και καθώς το τοπίο άρχισε ν’ αλλάζει, πηγαίνοντας προς την Κάτω Τιθορέα, σήκωσα την κάμερα και πατώντας απαλά το κουμπί της εγγραφής, άρχισα να αποτυπώνω στη μνήμη της, τις εικόνες που πέρναγαν από μπροστά μου. Ένα φευγαλέο φτερούγισμα μέσα μου. Πήρα βαθιά ανάσα και συνέχισα να απαθανατίζω ό,τι προλάβαινα, πριν χαθεί πίσω μας. Αμφίκλεια μετά κι ο μοναδικός Μπράλος με τα αμέτρητα τούνελ και τις γέφυρες. Γοργοπόταμος και στη συνέχεια το Λιανοκλάδι. Δε χόρταινα να απολαμβάνω το άγριο τοπίο. Σιγά σιγά κατεβαίναμε, φτάσαμε στο Δομοκό. Κάναμε μια δεκάλεπτη στάση για ν’ αλλάξει μηχανή το τρένο. Από κει και μετά ευθεία και έδαφος χωρίς μεγάλες υψομετρικές διαφορές. Ένα δυο σημεία μέχρι τη Θεσσαλονίκη έχουν λίγο ανηφόρα. Το τρένο σαν αφηνιασμένο ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα καταπίνοντας τα χιλιόμετρα του θεσσαλικού κάμπου. Έβαλα στην τσάντα την κάμερα και έγειρα το κεφάλι στο κάθισμα."
.......................................................
"Κατάλαβα ότι φτάναμε στη Θεσσαλονίκη από το δαιμονισμένο σφύριγμα του τρένου."
Μάνος Περράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου