Ας φύγουμε από τη μιζέρια, ας ταξιδέψουμε αρκετά χρόνια πίσω, καμιά σαρανταπενταριά, να θυμηθούμε σκηνές από μια ταινία ζωής, σκηνές μαγικές, όπως χιλιάδες άλλες, άλλων ανθρώπων σε άλλους τόπους, μα για μας εδώ στα μέρη μας σε μια γωνιά που τις νύχτες πριν ξημερώσει γινόταν δική μας, μόνο για μας.
Στο Φάρο απέναντι από το Μπούρτζι, εκεί που ο Αργολικός πριν το τέλος του σπάει τα τελευταία κύματα, εκεί που αρχίζει το απάγκιο για τις ψαρόβαρκες, εκεί που η νυχτιάτικη απόκοσμη θέα του Παλαμηδιού και της Ακροναυπλίας συναντούν τα φώτα της παραλίας και της πόλης τ΄Αναπλιού.
Εκεί που η παραλιακή μέχρι τη Νέα Κίο, τους Μύλους, το Κυβέρι, μοιάζει με φωτεινή καδένα, στο βάθος αχνοφαίνεται το Άργος και τ΄άλλα χωριά του κάμπου.
Όμορφα είναι όταν η θάλασσα είναι ήρεμη, όταν όμως αγριεύει, όταν σκάνε τα κύματα στα βράχια και στέλνουν τις υγρές ριπές τους στα πρόσωπα, τότε το τοπίο αλλάζει, όλα γίνονται πιο σκληρά και άγρια, οι εικόνες σκουραίνουν, τα αισθήματα φουντώνουν, οι φωνές γίνονται κραυγές, τα γέλια χάχανα, το τραγούδι κραυγή, αγκαλιάζεσαι, ενώνεσαι και ταξιδεύεις.
Έτσι λοιπόν, τότε, μέσα προς τέλος της δεκαετίας του 60, ο Φάρος, ποιος δεν έχει περπατήσει μέχρις εκεί; ποιος δεν έχει κάνει τσιγάρο στη ζούλα; ποιος δεν έχει δώσει ραντεβού και δεν έχει πάρει κλεφτό φιλί; ποιος δεν έχει ρίξει πετονιά για σπάρους; εκεί λοιπόν, στο Φάρο, μαζευόμαστε τις ώρες πριν να φέξει.
Όχι βέβαια έτσι στο ξεκούδουνο, είχε προηγηθεί "Κάστρο", το μοναδικό και πρωτοποριακό για την εποχή του κέντρο διασκέδασης, που κάθε συνεπής μοντέρνος νέος και γλεντζές μεσήλικας, έπρεπε να δίνει το παρόν κανονικά και τακτικά.
Εκεί πήγαιναν και τα "Καμάκια" τις εκ βορά συνήθως ορμώμενες τουρίστριες, με τελικό σκοπό, την σχετικά συχνή γι΄αυτούς, αλλά σπάνια για τους υπολοίπους λόγω συντηρητισμού, ερωτικής απόλαυσης.
Θα πούμε άλλη φορά για το τεράστιο αυτό θέμα που έχει τύχει μάλλον παρεξήγησης και διαστρέβλωσης και που στο Ναύπλιο άνθισε για τουλάχιστον τρεις δεκαετίες.
Εκείνο το καλοκαίρι ο μακαρίτης ο Σθένης ο Φωτόπουλος, ιδιοκτήτης του "Κάστρου", είχε φέρει ένα νέο τραγουδιστή που έπαιζε Σαββόπουλο, Χατζή και Νέο Κύμα που ήταν στο φόρτε του.
Τον λέγανε Παύλο Τσέκο και ήταν από το Λουτράκι.
Το "Κάστρο", για τους νεότερους, ήταν κοντά στη "Γλυκειά", άμα δεν ξέρετε και αυτήν, ρωτήστε.
Ο Παύλος λοιπόν έβγαινε στα διαλείμματα, ας πούμε της μοντέρνας μουσικής, και έπαιζε με την κιθάρα του Νέο Κύμα και γινόταν χαμός.
Θα σας γελάσω πως ακριβώς, πέρασαν τα χρόνια, βρέθηκε στο Ναύπλιο η μικρή Δήμητρα Γαλάνη, ένα χρόνο μικρότερη, ένα στρουμπουλό και γλυκό κοριτσάκι που ο Παύλος ο Τσέκος της έδωσε μικρόφωνο και τραγουδούσε και αυτή κυρίως τραγούδια της Αρλέτας και Χατζιδάκι.
Η Δήμητρα λοιπόν βρέθηκε στην παρέα μας, μάλλον λόγω συμπάθειας σε κάποιο φίλο, και η παρέα μας ήταν καθημερινή τους ένα με δυο μήνες που έμεινε στο Ναύπλιο.
Η κατάληξη της ημέρας, της νύχτας μάλλον, ήταν στο Φάρο, εκεί που με την κιθάρα της, τη γλυκιά της φωνή και το κέφι μας, ερχόταν το πρώτο φως για να το διαλύσουμε.
Να σας γράψω και την αντροπαρέα, για γυναίκες ούτε λόγος, ο Τάσος ο Κάλτσας, ο Κώστας ο Βαριστέας, ο Γιάννης ο Τούζος, ο Κώστας ο Τσολάκος, ο Γιώργος Κουτσοποδιώτης, ο Γιώργος Καρατάσος και ο Prefadoros.
Αν ξέχασα κάποιον συγχωρούμαι, αυτονόητο ότι κάθε βράδυ γίνονταν προσθαφαιρέσεις στη σύνθεση.
Prefadoros
Υ.Γ. Όταν το 2001 η Δήμητρα Γαλάνη τραγούδησε με την Τάνια Τσανακλίδου στην Αρβανιτιά, την τελευταία βραδιά του Φεστιβάλ Ναυπλίου, της θύμισα εκείνη την εποχή, συγκινήθηκε, εισέπραξα ένα θερμό φιλί και με ευχαρίστησε για όλους τους φίλους και τις όμορφες στιγμές που περάσαμε τότε παρέα.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 28 Μαΐου 2013 στον Prefadoro εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου