Ο Νίκος έφυγε... Στο φίλο Νίκο Φούντα...

Με το Νίκο στο Αρκάδι, 1968

Τον πάλεψε πάνω από δυο χρόνια με δυο χειρουργεία και θεραπείες, στην άνιση μάχη μαζί του και σήμερα έφυγε...

Γνωριστήκαμε την Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 1965, όταν πήγαμε την ίδια μέρα στο Τρίτο Γυμνάσιο Αρρένων στους Αμπελοκήπους, απέναντι από το Μαιευτήριο "Έλενα", δίπλα στο Αναμορφωτήριο Θηλέων και το γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Παιδιά της επαρχίας που βρεθήκαμε εκεί για να προετοιμαστούμε για ένα καλύτερο μέλλον, να σπουδάσουμε, ο Νίκος από τα Παλιάμπελλα της Βόνιτσας, εγώ από τ' Ανάπλι.

Του Πολυτεχνείου... Απόσπασμα από "Το κέρμα"

...Και θα συμβιβαστούν κι εκείνες οι χιλιάδες των φοιτητών; Εκείνη η φλόγα; Η ζωντάνια; Το όραμα; Τα ιδανικά τι θα γίνουν; Ποια είναι αυτή η δύναμη που θα υποτάξει το μέλλον;»

«Οι χιλιάδες των φοιτητών», συνέχισε το μονόλογο και στο μυαλό του ήρθαν οι εικόνες και αυτό που έζησε στο γιορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου.

Από την αρχή της Φιλοσοφικής στο σιντριβάνι, μέχρι πάνω στη Φυσικομαθηματική και γεμάτη τη μεγάλη πλατεία του Χημείου, οι φοιτητές είχαν στήσει μια από τις μαζικότερες και πιο μαχητικές διαδηλώσεις που είχε ζήσει η Θεσσαλονίκη. Ο Λευτέρης μαζί με το Θωμά, ανέβηκαν στο σπίτι του Αργύρη, στον τέταρτο όροφο, απέναντι από τη Φιλοσοφική, στην οδό Μελενίκου και βγήκαν στο μπαλκόνι. Θέλανε πρώτα να δουν από ψηλά το εντυπωσιακό θέαμα και μετά να πάνε στο μπλοκ της σχολής τους. Το πλήθος, το πάθος, τα λάβαρα, τα συνθήματα, η πρώτη μετεμφυλιακή και μεταπολεμική γενιά διατράνωνε την πίστη της, την αγωνία της, την ελπίδα της, την απόφασή της να αγωνιστεί, να γίνει αυτός ο κόσμος, αυτός ο τόπος πιο δίκαιος, πιο ανθρώπινος, πιο ελεύθερος.

"Εν Προσύμνη..." Ένα ανέκδοτο Διήγημα...

Εν Προσύμνη…

«Γεια σας, καλώς ήρθατε… Πού θα πάμε;»

«Γειά σου, πατριώτη, το Μπερμπάτι το ξέρεις; Πού να το ξέρεις!»

«Όχι, λυπάμαι, μα θα μου πείτε εσείς πού είναι και θα σας πάω».

«Ούτε Προσύμνη να σου πω δε θα ξέρεις, άσε μη σου πω και Αρχαία Πρόσυμνα. Στις Μυκήνες θα πάμε, λίγο πιο πέρα στο δρόμο προς το Ναύπλιο θα στρίψουμε αριστερά. Εκεί είναι η Προσύμνη, το χωριό μου».

Ένας χρόνος πέρασε, τα πρώτα γενέθλια σήμερα 26 Ιουλίου, για "Το κέρμα"...

Πόση χαρά, πόση συγκίνηση να πιάνεις το βιβλίο στα χέρια σου, πλημμυρισμένο με τις μυρωδιές του τυπογραφείου...

Μοναδικές στιγμές να βλέπεις το έργο σου τυπωμένο, στοιβαγμένο βιβλίο βιβλίο, έτοιμο να πάει να βρει τον αναγνώστη, να το βρει ο αναγνώστης.

Ένα ταξίδι είναι, με αρχή, διαδρομή, μα χωρίς τέλος... Ναι, αυτό είναι ένα μυθιστόρημα.

"Το κέρμα" θα σας περιμένει και φέτος στην Έκθεση Βιβλίου στο Ναύπλιο, από την Παρασκευή 28 Ιουλίου και κάθε μέρα, υπάρχει πάντα στη φίλη μου την Αρετή, στο "Μεγάλο Κατάστημα" στην οδό Αμαλίας και φυσικά στο βιβλιοπωλείο Χριστόπουλου.

Αντί για τούρτα, ένα μικρό απόσπασμα:

Ταξίδι με το τρένο... Αποσπάσματα από "Το κέρμα"

Το τρένο... Το ταξίδι με το τρένο... Η απαράμιλλη ομορφιά του ονείρου...

Αποσπάσματα από "Το κέρμα"...

"Αν αυτή η γνωριμία με τον ελληνικό κινηματογράφο και τους ανθρώπους του, με έκαναν να τον αγαπήσω πραγματικά και ν’ αναγνωρίσω την αξία του, το ταξίδι με τρένο Αθήνα-Θεσσαλονίκη ήταν που με "έσπρωξε" να θέλω να πάω και ένα βήμα πιο πέρα. Να σκηνοθετήσω, χωρίς να ξέρω τίποτα από τεχνική, μια ιστορία με φόντο το ίδιο το ταξίδι και τις εναλλαγές των εικόνων που το συνοδεύουν.

Στο Παρίσι... Απόσπασμα από "Το κέρμα"

Αφιερωμένο το σημερινό απόσπασμα από "Το κέρμα" στις Γαλλικές Προεδρικές εκλογές:

Σελίδα 49

«Που λες, αδελφή, όταν έφτασα στο Παρίσι, έμεινα στην αρχή σε ένα δωμάτιο μιας πανσιόν επιπλωμένο με ένα κρεβάτι, ένα κομοδίνο, μια ντουλάπα και ένα τραπέζι με δυο καρέκλες. Το μπάνιο ήταν κοινόχρηστο για τέσσερα δωμάτια. Δεν είχε καθόλου ανέσεις, αλλά έμεινα εκεί γιατί ήταν φτηνό και κοντά στο κέντρο» ξανάρχισα, αφού πρώτα κατέβασα μια ξεγυρισμένη δόση ουίσκι από το ποτήρι που μου έφερε η Ελένη.

"Κόψε ώρα μπάρμπα Χαράλαμπε"... Εκείνα τα χρόνια στους Αμπελοκήπους...

Τέλη δεκαετίας '60, αρχές της δεκαετίας '70, σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη των Αμπελοκήπων και της Αθήνας, πριν το τέρμα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στη διασταύρωση με την οδό Έσλιν.

Στη γωνία το κλασσικό μεγάλο καφενείο με εκατοντάδες θαμώνες για καφέ, τάβλι και χαρτί, μετά τα "Σάλωνα", σουβλατζίδικο, κυρίως καλαμάκι, κοτόπουλο και πατατάκι τηγανητό και μετά "Τα κανάρια" το εστιατόριο με το Ναυπλιώτη ιδιοκτήτη που τάισε γενιές κυρίως υπαλλήλων και φοιτητών, με την πλούσια ποικιλία και τις καταπληκτικές γεύσεις.

Από την άλλη μεριά δυο τρία καταστήματα και το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ του Παναγιωταράκου και πιο πέρα ένα από τα πρώτα υπόγεια Clubs της Αθήνας, ο θρυλικός CAZANOVAS.

Ταξιδεύοντας... Απόσπασμα από "Το κέρμα"

Άλλο ένα μικρό απόσπασμα...

"Το κέρμα"... Σελίδα 57:

...Φτάνοντας στο τέλος της τρίτης ημέρας, στο χρονικό όριο που είχα θέσει, γνωρίζοντας με λεπτομέρειες πια την οικονομική κατάσταση της εταιρείας, το προσωπικό και τα βασικά της παραγωγής, είχα καταλήξει, είχα αποφασίσει πλέον τι έπρεπε να κάνω. Όσο κι αν ήταν σκληρό για τα πιστεύω μου, όσο κι αν ανατρέπονταν βίαια απόψεις, ιδέες και στάση ζωής, δεν είχα άλλη επιλογή. Θα ακολουθούσα το μονόδρομο που η μοίρα έφερε ξαφνικά μπροστά μου. Περισσότερο ένιωθα θυμωμένος που έχασα τη μάχη τόσο γρήγορα, γιατί παραδινόμουνα χωρίς καν να προλάβω να πολεμήσω. 

Στο δικό μας ΠΕΡΑΜΑ…

Σηκώθηκε, έσπρωξε την καρέκλα που καθόταν πίσω, παραμέρισε τις διπλανές και με δυο βήματα βρέθηκε στην πίστα. Έκανε μισό κύκλο μέχρι να πλησιάσει στον τραγουδιστή και κατέβασε το κεφάλι κάνοντας ελαφρά υπόκλιση, ευχαριστώντας την ορχήστρα, που «έπαιξε» την παραγγελιά του.

Συρτά τα βήματα, αντρίκια, στο βαρύ ζεϊμπέκικο,

Τα βάσανά μου ένα φορτίο
που τα πηγαίνω εδώ κι εκεί
άνθρωπο ψάχνω αλλά δε βρίσκω
το βάρος που ‘χω στη ψυχή να μοιραστεί...

Βροχή τα λουλούδια, δυο κοπελιές σταύρωσαν τα πόδια και κάθισαν αντικρυστά να χτυπούν παλαμάκια. Λίγη σημασία τους έδωσε, στο μικρό του ταξίδι θα πήγαινε μόνος...

Στα όρια... Απόσπασμα από "Το κέρμα"

Πλευρές της ζωής, μέσα από "Το κέρμα"...

Όλο το βράδυ το τηλέφωνο του Μιχάλη ήταν κλειστό. Δεν είχαμε επικοινωνήσει καθόλου από το μεσημέρι, που τον είχα δει στο εργοστάσιο. Δεν ανησύχησα, δεν υπήρχε και λόγος να πάει το μυαλό μου σε κάτι κακό. Με παραξένευε βέβαια, αλλά είπα να περιμένω. Είχα χαλαρώσει και έβλεπα τηλεόραση. Ήταν δυόμιση πια που χτύπησε το κινητό μου. Απόκρυψη και φωνή νεανική.

«Κύριε Ανέστη, συγγνώμη που σας ενοχλώ, πώς να σας το πω... Ο Μιχάλης είναι στα επείγοντα στον Ευαγγελισμό... Αλλά είναι καλά, μην ανησυχείτε!»

«Ποιος είσαι; Τι συνέβη στο Μιχάλη; Τι έπαθε;»

«Μάλλον ήπιε πολύ, δεν ξέρω...»

Όταν μαθητές Λυκείου πήγαμε στον Υπουργό Οικονομικών της Χούντας... Αφιερωμένο στα παιδιά του Λυκείου Αγίας Τριάδας...

Φλεβάρης 1968, η Χούντα δεν έχει χρονίσει ακόμη, εμείς, μαθητές δευτέρας Λυκείου του Τρίτου Αρρένων Αθηνών, αποφασίζουμε να πάμε οχταήμερη εκδρομή στην Κρήτη!

Το αποφασίσαμε μια κουβέντα ήταν, γιατί έπρεπε να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς στις εκδρομές που είχαν επιβληθεί, να πείσουμε τους γονείς μας να υπογράψουν δήλωση ότι μας αφήνουν να πάμε, να βρούμε καθηγητές συνοδούς, που να υπογράψουν και αυτοί ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη, να κανονίσουμε εισιτήρια του καραβιού, για τα πούλμαν στην Κρήτη, ξενοδοχεία σε τρεις πόλεις, το πρόγραμμα της εκδρομής και φυσικά να βρούμε και χρήματα για ένα τόσο μεγάλο και πολυήμερο ταξίδι.

Οι μισοί περίπου δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στα έξοδα, οι υπόλοιποι με δυσκολία, εκτός από δυο τρεις που δεν είχαν πρόβλημα.

Όταν λοιπόν τα βάλαμε κάτω και είδαμε τις δυσκολίες, είπαμε πως ή θα πάει όλη η τάξη ή δε θα πάει κανένας και αρχίσαμε να ψάχνουμε τρόπους που θα μαζεύαμε χρήματα.

Στηρίζουμε το διαγωνισμό συγγραφής Διηγήματος της Ένωσης Συγγραφέων και Λογοτεχνών Αργολίδας...

Εξαιρετική η πρωτοβουλία της Ένωσης Συγγραφέων και Λογοτεχνών Αργολίδας να διοργανώσει διαγωνισμό συγγραφής διηγήματος για οποιονδήποτε θέλει να συμμετέχει με μόνο όρο να είναι ή να μένει στην Αργολίδα.

Είναι ένα λιθαράκι στην αναζωογόνηση του πολιτισμού της περιοχής μας και ενθάρρυνση σε κάποιους να γράψουν, αυτό που μπορούν... Οι περισσότεροι μπορούν και ας είναι λίγα τα βραβεία.

Σημασία έχει η συμμετοχή, στην τέχνη ο καθένας βάζει το δικό του στίγμα, όμως το συνολικό αποτέλεσμα έχει σημασία, ιδιαίτερα σε μικρές κοινωνίες όπως η δική μας.

Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την παρακμή, μόνο με την παιδεία και τον πολιτισμό θα το καταφέρουμε.

Φιλίες και ερωτήματα... Απόσπασμα από "Το κέρμα"

Η πίσω πόρτα του σχολείου... Από εδώ ξεκινούσε
ο δρόμος προς την ελευθερία της κοπάνας...

Αφιερωμένο στον πυρήνα εκείνης της παρέας, του Τρίτου Γυμνασίου Αμπελοκήπων, που μετά από τόσα χρόνια, ξαναβρεθήκαμε την Κυριακή, στην πλατεία του Αγίου Θωμά...

Ένα απόσπασμα από "Το κέρμα", σελίδα 21...

«Θα συμβιβαστούμε λοιπόν, το είχε πει κι ο κύριος Νίκος!» έκλεισε πικρόχολα το μονόλογο ο Λευτέρης.

Περπάτησαν και χωρίς να ξαναμιλήσουν, έφτασαν μέχρι το σπίτι της Ηρώς. Στάθηκαν για λίγο αμήχανα στο πεζοδρόμιο, μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Την αποχαιρέτησε με ένα ζεστό φιλί στο κρύο της μάγουλο. Η Ηρώ ανέβηκε τα λίγα σκαλοπάτια μέχρι την πόρτα, την άνοιξε και χάθηκε πίσω της. Ο Λευτέρης, σήκωσε το γιακά του, έβαλε τα χέρια στις τσέπες και με βήμα αργό, πήρε το δρόμο για το δικό του σπίτι. Το ψιλόβροχο είχε σταματήσει, το βοριαδάκι είχε πέσει, μόνο η μελαγχολική μουντάδα του Θερμαϊκού συνέχιζε να χρωματίζει εκείνο το παράξενο βράδυ.

Στολίζοντας τα ψεύτικα δένδρα και κόβοντας τα ζωντανά...

Όταν βλέπω το πριόνι να κομματιάζει την "ψυχή" ενός δένδρου, ματώνει και η δική μου ψυχή.

Δεν είμαι ευαίσθητος οικολόγος, είμαι ένας από αυτούς που προσπαθεί να σέβεται το περιβάλλον που μας φιλοξενεί.

Η ηλίθια πρόοδος επιτάσσει να καταστρέφουμε τη φύση.

Μα "από το κυπαρίσσι μπορεί να κινδύνευαν άνθρωποι"...