Ο Νίκος έφυγε... Στο φίλο Νίκο Φούντα...

Με το Νίκο στο Αρκάδι, 1968

Τον πάλεψε πάνω από δυο χρόνια με δυο χειρουργεία και θεραπείες, στην άνιση μάχη μαζί του και σήμερα έφυγε...

Γνωριστήκαμε την Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 1965, όταν πήγαμε την ίδια μέρα στο Τρίτο Γυμνάσιο Αρρένων στους Αμπελοκήπους, απέναντι από το Μαιευτήριο "Έλενα", δίπλα στο Αναμορφωτήριο Θηλέων και το γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Παιδιά της επαρχίας που βρεθήκαμε εκεί για να προετοιμαστούμε για ένα καλύτερο μέλλον, να σπουδάσουμε, ο Νίκος από τα Παλιάμπελλα της Βόνιτσας, εγώ από τ' Ανάπλι.

Του Πολυτεχνείου... Απόσπασμα από "Το κέρμα"

...Και θα συμβιβαστούν κι εκείνες οι χιλιάδες των φοιτητών; Εκείνη η φλόγα; Η ζωντάνια; Το όραμα; Τα ιδανικά τι θα γίνουν; Ποια είναι αυτή η δύναμη που θα υποτάξει το μέλλον;»

«Οι χιλιάδες των φοιτητών», συνέχισε το μονόλογο και στο μυαλό του ήρθαν οι εικόνες και αυτό που έζησε στο γιορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου.

Από την αρχή της Φιλοσοφικής στο σιντριβάνι, μέχρι πάνω στη Φυσικομαθηματική και γεμάτη τη μεγάλη πλατεία του Χημείου, οι φοιτητές είχαν στήσει μια από τις μαζικότερες και πιο μαχητικές διαδηλώσεις που είχε ζήσει η Θεσσαλονίκη. Ο Λευτέρης μαζί με το Θωμά, ανέβηκαν στο σπίτι του Αργύρη, στον τέταρτο όροφο, απέναντι από τη Φιλοσοφική, στην οδό Μελενίκου και βγήκαν στο μπαλκόνι. Θέλανε πρώτα να δουν από ψηλά το εντυπωσιακό θέαμα και μετά να πάνε στο μπλοκ της σχολής τους. Το πλήθος, το πάθος, τα λάβαρα, τα συνθήματα, η πρώτη μετεμφυλιακή και μεταπολεμική γενιά διατράνωνε την πίστη της, την αγωνία της, την ελπίδα της, την απόφασή της να αγωνιστεί, να γίνει αυτός ο κόσμος, αυτός ο τόπος πιο δίκαιος, πιο ανθρώπινος, πιο ελεύθερος.