Το κέρμα... Σελίδα 125:
"Γινόμουν ένας άλλος άνθρωπος. Ωρίμαζα μέσα σε αντιφάσεις. Πράγματα που δεν είχα σκεφτεί και δεν πίστευα ότι θα με απασχολούσαν ποτέ στη ζωή μου, ούτε και σαν θεωρητικές προσεγγίσεις, είχαν γίνει κομμάτια της καθημερινότητάς μου. Όσο κι αν αισθανόμουν ότι ο χαρακτήρας μου δεν είχε αλλάξει, οι πρακτικές που ακολουθούσα ακόμα και για λόγους ανάγκης, αλλοίωναν την εικόνα μου και φυλάκιζαν πιο βαθιά τον εσωτερικό μου κόσμο. Μήπως η ανάγκη είχε γίνει το άλλοθι; Μπορεί να είχα αλλοτριωθεί. Ήταν απίθανο να είχα παραδοθεί και ήδη να απολάμβανα τη νέα μου ζωή, παρά τα όσα έλεγα; Όχι φυσικά, σιγά μην άλλαζα τα πιστεύω μου για τις κωλοεπιχειρήσεις, τα κέρδη και το εμπόριο. Προσωρινός ήμουν σ’ αυτά. Άλλο το να τα έβγαζα πέρα κι άλλο να ταυτιζόμουν και μαζί τους. Με τίποτα αυτό δεν θα γινόταν.
Με τη Δήμητρα πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα από το δίμηνο μέχρι να έρθει η στρατιωτική μου απόλυση. Τις ημέρες φυσικά που βρισκόμουν στην Αθήνα. Η δουλειά δεν παρουσίασε κάποιο πρόβλημα και όλα πήγαιναν μια χαρά. Στις συναντήσεις μας οι συζητήσεις πέρασαν σταδιακά σε αναφορές που σκιαγραφούσαν την προσωπικότητα που είχαμε διαμορφώσει μέσα από τη ζωή του ο καθένας. Η Δήμητρα μου μίλαγε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε σαν παιδί και στην εφηβεία της. Η συνεχής απουσία του πατέρα από το σπίτι και η έλλειψη επικοινωνίας, κατανόησης και φροντίδας, ακόμα και από τη μητέρα της, την είχαν πληγώσει. Δεν ήταν ότι δεν υπήρχε αγάπη. Αγάπη υπήρχε, οι ιδιαιτερότητες όμως στη σχέση των γονιών της επηρέαζαν την ατμόσφαιρα στο σπίτι τους. Οι αποστάσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας συνεχώς μεγάλωναν. Πρώτη έκανε το βήμα εξόδου η αδελφή της η Αφροδίτη. Η Δήμητρα, χωρίς να κλειστεί στον εαυτό της, βρήκε καταφύγιο στο χώρο του ατελιέ και έφυγε από το καταθλιπτικό της σπίτι. Σπίτι, που η μητέρα της πέρναγε τις περισσότερες ώρες της ημέρας, παρέα με ένα μπουκάλι κρασί και ελάχιστες ο πατέρας της, μόνο για έναν ύπνο."
Μάνος Περράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου