Οι σχέσεις σε μια οικογένεια... Πατέρας και γιος...Το κέρμα... Σελίδα 190:
...Ο Μιχάλης τέλειωσε με το ζόρι το λύκειο, την ίδια ώρα που η Αννούλα μάζευε από παντού επαίνους. Δεν ήταν κακό παιδί ο Μιχάλης, μάλλον μια σειρά από συγκυρίες τον έκαναν αδιάφορο, φυσικά η υπερβολική προστασία της Δήμητρας και η απόσταση που πάντα ένιωθε μαζί μου. Όχι γιατί δεν του αφιέρωσα χρόνο και αγάπη, το αντίθετο. Κατά περίεργο τρόπο όμως, από τότε που άρχισε να καταλαβαίνει, η σχέση μας ήταν ανταγωνιστική. Λες και πάντα υπήρχε κάποιο βραβείο που έπρεπε να κερδίσει ο ένας από τους δύο. Πολλές φορές υποχωρούσα και προσπαθούσα να συζητήσω, να του δώσω την άλλη άποψη χωρίς να θέλω να του την επιβάλλω κιόλας. Ακόμα και τότε, ακόμα κι αν προσωρινά συμφωνούσε, το έκανε για να τελειώσει τη συζήτηση. Δεν είχε σκοπό να δώσει εξετάσεις και δεν ήθελε να σπουδάσει οτιδήποτε, ούτε και να υπηρετήσει στρατιώτης. Δύσκολα διαχειρίζεσαι τέτοια ζητήματα, πόσο μάλλον του παιδιού σου. Δικαίωμα του, μα οι συνέπειες είναι φορτίο για όλους.
«Είναι δυνατόν να σκέφτομαι έτσι; Φορτίο τα δικαιώματα του Μιχάλη; Η άρνηση της ένταξης στον κόσμο που φτιάξαμε και τον φέραμε υποχρεωτικά να ζήσει;» Γιατί αυτό ήταν τελικά, και από την αρχή. Η διαφωνία, η αντίθεση, ακόμα και στο δικό μας σωστό, ήταν η άμυνά του, η αντίδρασή του. Το παρήγορο, αν υπήρχε τέτοιο, ήταν ότι ο Μιχάλης δε διάλεξε τη βία σαν διέξοδο. Προτιμούσε τη μουσική, να διαβάζει βιβλία επιστημονικής φαντασίας, τις βόλτες, τα μπαράκια, να μαθαίνει για τα παράξενα του κόσμου, να παίζει παιχνίδια στον υπολογιστή. Πόσο όμως απείχαν τελικά οι απόψεις του Μιχάλη από τις δικές μου στην ηλικία του; Μήπως ελάχιστα; Στην ουσία πάντα. Μήπως απλά είχαν αλλάξει οι εποχές και οι συνθήκες; Αν ο συντηρητισμός νίκησε -κακά τα ψέματα- τις αμφισβητήσεις της νιότης μου και τα θέλω μου έχασαν πανηγυρικά από τα πρέπει, αυτός δεν ήταν λόγος για να μην ακολουθήσει ο Μιχάλης τα δικά του. Το θέμα ήταν πως δεν είχε εκφράσει κανένα θέλω, μέχρι τότε τουλάχιστον. Και το ερώτημα «τι θα κάνει στη ζωή του ο Μιχάλης;» επειδή μου θύμιζε το ίδιο που ρώταγε η μάνα μου και μένα, απέφευγα και να το σκέφτομαι...
Μάνος Περράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου