Να μη λέμε πολλά, η Κατερίνα Παπανδριανού, ένας άνθρωπος που τον θεωρώ δικό μου, φίλο μου, και ας έχουμε ανταλλάξει στη ζωή μας μια δυο καλημέρες, έδωσε οντότητα σε κάτι που στην οικονοπικοπολιτική λαίλαπα και ισοπέδωση που ζούμε τα τελευταία χρόνια, είχε μείνει στο περιθώριο.
Έδωσε φωνή, δήλωσε παρουσία, διεκδίκησε πρώτο ρόλο για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τον πολιτισμό στην περιοχή μας, στο Νομό Αργολίδας.
Ένας άλλος, ο Σάκης Σπαντιδέας, φίλος και συμμαθητής από το δημοτικό, έδωσε νέα πνοή, νέα προοπτική σε ένα βαλτωμένο πολιτιστικό σύλλογο του Ναυπλίου, τον ΠΑΛΑΜΗΔΗ, και ήδη οι ξεχωριστές και ουσιαστικές παρεμβάσεις του ξεχωρίζουν.
Ελπίζω να συνεχίσει ανεξάρτητη πορεία, με συνεργασίες βέβαια με το Δήμο, αλλά χωρίς καπελώματα και ένταξη της λειτουργίας του ΠΑΛΑΜΗΔΗ σε σκοπιμότητες.
Ένας τρίτος που θέλω σε αυτό το σημείωμα να αναφέρω, είναι ο Κωνσταντίνος Σπηλιώτης, Προνοιοτάκι στην καταγωγή, τον γνωρίζω από μικρό, ήμουν φίλος και με τον πατέρα του.
Πρέπει να έχει πολύ δύναμη μέσα του, δεν φαίνεται στην ε(σ)ξωστρέφεια του χαρακτήρα του, πρέπει να έχει τεράστια αποθέματα πίστης στον εαυτό του και σε αυτό που θέλει να δώσει.
Περιμένω περισσότερα, μπορεί και είναι τόσο νέος...
Άφησα τελευταίο το Τμήμα Πολιτισμού, (έτσι το ονομάζω εγώ) του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου που εδρεύει στην πόλη μας.
Όσο περνά ο καιρός, τόσο και περισσότερο φαίνονται τα οφέλη που έχουμε σαν τοπική κοινωνία από τη λειτουργία μια πανεπιστημιακής σχολής αυτού του επιπέδου και αυτού του αντικειμένου στην περιοχή μας.
Ειδικά τον τελευταίο χρόνο, ήταν τόσα πολλά αυτά που προσέφεραν οι νεαροί καλλιτέχνες επιστήμονες που ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.
Σε πείσμα της μετριότητας, της απάθειας, της υποβάθμισης, υπάρχουν αντιστάσεις και επομένως ελπίδα.
Ο πολιτισμός είναι η άμυνά μας στη βαρβαρότητα και τον ευτελισμό που θέλουν να επιβάλουν οι κάθε είδους εξουσιαστές.
Μάνος Περράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου