"... Είχα πάει στη Σίφνο τον Ιούλιο του 1974, με δυο φίλους από τη Θεσσαλονίκη. Μείναμε σε ένα δωμάτιο στις Καμάρες, κοντά στην παραλία. Την ημέρα πηγαίναμε για μπάνιο, με βάρκα, σε κάποια από τις αμμουδιές του νησιού και τα βράδια, αν δεν ανεβαίναμε Απολλωνία, την αράζαμε σε μια ταβέρνα στο μικρό λιμάνι. Ξενυχτάγαμε πίνοντας μπύρες και τραγουδώντας συνοδεία της κιθάρας, που την κουβαλούσα πάντα μαζί μου.
Ανέμελα πέρναγαν οι μέρες, μέχρι τις 15 Ιουλίου που έφτασε το μαντάτο στο νησί και διαδόθηκε από στόμα σε στόμα:
«Πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του Μακαρίου, γίνονται μάχες και ακούγονται πυροβολισμοί, τα πράγματα φαίνονται άσχημα».
Η διάθεσή μας χάλασε, επικράτησε αγωνία, ανησυχία για τις εξελίξεις. Οι ειδήσεις έφταναν με το σταγονόμετρο, η τηλεφωνική επικοινωνία υπήρχε μεν, αλλά άρχισαν να σχηματίζονται ουρές μπροστά στους θαλάμους του ΟΤΕ. Δυο μέρες μετά, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. Η κατάσταση χειροτέρευε και το μυαλό μας βρισκόταν στην Αθήνα και την Κύπρο. Οι διακοπές έχασαν το νόημά τους, δε χαιρόμαστε πια, η παραμονή μας στο νησί έμοιαζε αγγαρεία. Γυρίσαμε στην Αθήνα, κοιμηθήκαμε το βράδυ στο σπίτι μου και την επομένη οι δυο φίλοι πήραν το τρένο για τη Θεσσαλονίκη. Ο τόπος κόχλαζε, οι πληροφορίες και τα νέα διαδίδονταν στόμα με στόμα. Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος στην Κύπρο και αφού ο Μακάριος είχε διαφύγει σώος στο εξωτερικό, ήταν φανερό ότι η χούντα της Αθήνας είχε ελάχιστα περιθώρια ελιγμών. Το τέλος της ήταν προδιαγεγραμμένο, το ζήτημα ήταν πώς αυτό θα ερχόταν. Ήρθε στις 20 Ιουλίου, πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα, και ήρθε σαν τραγωδία, με την εισβολή των Τούρκων στο μαρτυρικό νησί. Η τελευταία σπασμωδική ενέργεια κατά την κατάρρευση της χούντας, ήταν η επιστράτευση παρωδία και τα ευτράπελα που συνάντησαν οι επίστρατοι όταν έφταναν στις μονάδες. Εκεί που ανοίγοντας τα κιβώτια, αντί για οπλισμό και εφόδια, έβρισκαν μέσα αέρα κοπανιστό. Την πικρή πραγματικότητα κάλυψε η χαρά και η ανακούφιση από την επαναφορά της Δημοκρατίας στη χώρα, μετά από τέσσερις ημέρες. Ένας κύκλος έκλεινε, οι πληγές όμως που άφηνε πίσω του, πολλές και κακοφορμισμένες. Αίμα, πύον, δάκρυα, διχόνοια, μίσος, που δύσκολα γιατρεύονται και ας υπήρχε παντού η ελπίδα από τον ερχομό της Δημοκρατίας."
Μάνος Περράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου