Συγκρούσεις... Απόσπασμα από "Το κέρμα"

Οι σχέσεις σε μια οικογένεια... Πατέρας και γιος...

Το κέρμα... Σελίδα 190:

...Ο Μιχάλης τέλειωσε με το ζόρι το λύκειο, την ίδια ώρα που η Αννούλα μάζευε από παντού επαίνους. Δεν ήταν κακό παιδί ο Μιχάλης, μάλλον μια σειρά από συγκυρίες τον έκαναν αδιάφορο, φυσικά η υπερβολική προστασία της Δήμητρας και η απόσταση που πάντα ένιωθε μαζί μου. Όχι γιατί δεν του αφιέρωσα χρόνο και αγάπη, το αντίθετο. Κατά περίεργο τρόπο όμως, από τότε που άρχισε να καταλαβαίνει, η σχέση μας ήταν ανταγωνιστική. Λες και πάντα υπήρχε κάποιο βραβείο που έπρεπε να κερδίσει ο ένας από τους δύο. Πολλές φορές υποχωρούσα και προσπαθούσα να συζητήσω, να του δώσω την άλλη άποψη χωρίς να θέλω να του την επιβάλλω κιόλας. Ακόμα και τότε, ακόμα κι αν προσωρινά συμφωνούσε, το έκανε για να τελειώσει τη συζήτηση. Δεν είχε σκοπό να δώσει εξετάσεις και δεν ήθελε να σπουδάσει οτιδήποτε, ούτε και να υπηρετήσει στρατιώτης. Δύσκολα διαχειρίζεσαι τέτοια ζητήματα, πόσο μάλλον του παιδιού σου. Δικαίωμα του, μα οι συνέπειες είναι φορτίο για όλους.

Περί πολιτισμού, συγγραφής και τοπικής κακομοιριάς...

Χθες βράδυ λοιπόν, αργά, έχω βάλει και ακούω στο youtube μια σειρά από ρεμπέτικα και κάνω κάποιες διορθώσεις της τελευταίας στιγμής στο μυθιστόρημα, πριν αυτό πάει στο τυπογραφείο.

Εκεί που άκουγα Μάρκο, Τσιτσάνη, Μπέλλου και Νίνου, Γενίτσαρη και Ρόζα, ξαφνικά η φωνή που τραγουδάει τον ύμνο "Θεέ μου μεγαλοδύναμε" μου μοιάζει γνωστή. Γυρίζω στη σελίδα και διαβάζω: Γιώργος Μουσταΐρας - τραγούδι, Νίκος Πετσάκος - μπουζούκι Λυμπέρης Πιτουράς - κιθάρες, μπαγλαμά, κρουστά ηχογράφηση στο: LIMPERIS "SOUND-POWER" STUDIO.

Κοντά 2.200.000 προβολές του βίντεο, ασύλληπτο νούμερο, μια καταξίωση που έρχεται χωρίς διαφήμιση, χωρίς προβολή, χωρίς κάποιος να έχει βαλθεί να προωθήσει το "προϊόν".

Διαμορφώσεις... Απόσπασμα από "Το κέρμα"

Χωρίς σχόλια, ψηφίδες σύνθεσης των χαρακτήρων του μυθιστορήματος.

Το κέρμα... Σελίδα 125:

"Γινόμουν ένας άλλος άνθρωπος. Ωρίμαζα μέσα σε αντιφάσεις. Πράγματα που δεν είχα σκεφτεί και δεν πίστευα ότι θα με απασχολούσαν ποτέ στη ζωή μου, ούτε και σαν θεωρητικές προσεγγίσεις, είχαν γίνει κομμάτια της καθημερινότητάς μου. Όσο κι αν αισθανόμουν ότι ο χαρακτήρας μου δεν είχε αλλάξει, οι πρακτικές που ακολουθούσα ακόμα και για λόγους ανάγκης, αλλοίωναν την εικόνα μου και φυλάκιζαν πιο βαθιά τον εσωτερικό μου κόσμο. Μήπως η ανάγκη είχε γίνει το άλλοθι; Μπορεί να είχα αλλοτριωθεί. Ήταν απίθανο να είχα παραδοθεί και ήδη να απολάμβανα τη νέα μου ζωή, παρά τα όσα έλεγα; Όχι φυσικά, σιγά μην άλλαζα τα πιστεύω μου για τις κωλοεπιχειρήσεις, τα κέρδη και το εμπόριο. Προσωρινός ήμουν σ’ αυτά. Άλλο το να τα έβγαζα πέρα κι άλλο να ταυτιζόμουν και μαζί τους. Με τίποτα αυτό δεν θα γινόταν.