Με το να γράψει κάποιος ένα και δυο και περισσότερα μυθιστορήματα, δε γίνεται και λογοτέχνης, εγώ τουλάχιστον ούτε είμαι και δεν ισχυρίζομαι πως είμαι.
Δεν έχω τη θεωρητική παιδεία, ούτε και εκείνο το βαρύ υπόβαθρο που χρειάζεται για να κερδίσει κάποιος το χαρακτηρισμό του λογοτέχνη.
Ο δρόμος των σπουδών που ακολούθησα ήταν των θετικών επιστημών και έτσι, τα Αρχαία, τα Ελληνικά, η Γραμματική και το Συντακτικό έμειναν αρκετά πίσω, ήταν η εποχή βλέπετε που έπρεπε να πας, ή από δω, ή από κει για να προκόψεις…
Στο ένα τσουβάλι οι θετικές επιστήμες και στο άλλο οι θεωρητικές, έτσι αποφάσισαν οι τότε «σοφοί» που καθόριζαν το εκπαιδευτικό σύστημα και το μέλλον το δικό μας, των νέων ανθρώπων.
Τα λέω αυτά, όχι για να δικαιολογήσω τον τρόπο γραφής που ακολουθώ στο μυθιστόρημα «Η δούλα», που άλλωστε είναι γνωστός και από το πρώτο μου μυθιστόρημα «Το κέρμα», αλλά για να δώσω και σε αυτούς που πρώτη φορά θα διαβάσουν κείμενο μου, πέρα από τα πολιτικά και κοινωνικά κείμενα που για τόσα χρόνια δημοσιεύω, το στίγμα της προφορικής γραφής που χρησιμοποιώ, με παραβάσεις πολλές φορές των κανόνων του γραπτού λόγου.
Με άλλα λόγια, γράφω, όπως μιλάω, όπως εκφράζομαι, παρουσιάζω τις σκέψεις μου και αυτά που θέλω να πω, σαν να τα διηγούμαι χωρίς το αυστηρό πρωτόκολλο που ακολουθείται συνήθως σε ένα τυπωμένο βιβλίο.
Αυτός είναι ο λόγος που μπορεί να δείτε και μια πρόταση χωρίς ρήμα και ας μου διόρθωσαν τόσα τα κορίτσια που αγανάκτησαν από τα λάθη και αυτό δεν το κάνω όπως αρκετοί μεγάλοι συγγραφείς, άριστοι χειριστές της γλώσσας, επειδή θέλουν να αφήσουν το στίγμα τους, το κάνω γιατί αυτό πιστεύω ότι εκφράζει καλύτερα αυτά που έχω να πω.
«Η δούλα» είναι ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται ακολουθώντας την όμορφη, δραματική ιστορία της Γωγώς, με τις ευαισθησίες, τις χαρές και τις λύπες στη ζωή της, όπως αυτά συμβαίνουν με ακρίβεια στις ημερομηνίες, στο Ναύπλιο του 1958 και αργότερα στην Αθήνα και πάλι στο Ναύπλιο.
Όμως "Η δούλα" δεν είναι μόνο αυτό, είναι και μια κριτική ματιά στην κοινωνία της εποχής, μέσα και από προσωπικά βιώματα αλλά και από τις προκλήσεις που αντιμετώπιζε ένας "ξένος" όπως η Γωγώ, το αφεντικό της η κυρία Θεοδώρα και οι άλλες δούλες, αυτές που έστω και μόνο μεταξύ τους, αναφέρονταν σε αρρωστημένες καταστάσεις και ένοχα μυστικά, αληθινά ή και όχι, ενός ακραία συντηρητικού οικοδομήματος, χτισμένου πάνω σε αρχές, που λίγοι τολμούσαν να αμφισβητήσουν.
"Η δούλα" τέλος, είναι ένας ύμνος στη γυναίκα, την απλή, την ταπεινή, που καταφέρνει να ξεπεράσει την κάθε είδους βία που αντιμετωπίζει και βγαίνει νικήτρια, ελεύθερη τελικά, όπως ήταν και όταν ξεκίνησε από το χωριό της στα Τζουμέρκα.
Καλή ανάγνωση...
Μάνος Περράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου